Virtual Reality. De Oculus Rift. Wellicht heb je er al een tijd geleden iets over gehoord. Misschien ken je dit fenomeen sinds Matthijs van Nieuwkerk er een op zijn hoofd had in DWDD. Voor wie nog niet weet wat het inhoudt, misschien helpt dit Engelse artikel je op weg. Is Virtual Reality (VR) de toekomst of hebben we het liever niet?

Het leger gebruikt dergelijke apparaten al langer. Maar nooit eerder was een betaalbare, kwalitatieve variant van een virtual reality apparaat op de markt. Via Kickstarter haalde het bedrijf 2,4 miljoen dollar op om de eerste variant te maken. Inmiddels is de doorontwikkelde DK2 al beschikbaar. Momenteel enkel te bestellen voor ontwikkelaars en de besturing zit nog vol bugs, maar met veel betere graphics dan de DK1. Maar het duurt niet lang meer voor de consument ze kan aanschaffen.

Onze toekomst in Virtual Reality komt steeds dichterbij

Tenzij je een fervent fan van scifi bent, zie je het waarschijnlijk vooral als een apparaat dat in de game-hoek thuis hoort. Maar wat kun je dan precies met zo’n apparaat, behalve spelletjes spelen? Kinderen zijn in staat hier behoorlijk vrij over na te denken. Onbelemmerd door de kaders die wij onszelf volwassenen hebben aangeleerd.

Geschiedenis leren door je te begeven in de middeleeuwen. Beter worden in sport door een online parcours af te leggen. Minder bang worden voor monsters door ze in VR te ontmoeten. Autorijden, omdat je dat in het echt nog niet mag. De skyline bekijken van een stad die je misschien (n)ooit zal bezoeken… De ideeën zijn eindeloos. Tijdens onze workshops genaamd ‘Oculus Slim‘ voelen kinderen zich als een vis in het water. Ze ervaren virtual reality, bedenken en maken hun eigen VR wereld. Uiteindelijk bekijken ze die in de Oculus. Het is gaaf. Het is spannend. Het is indrukwekkend.

“Wooohooooooooo, ik voel die looping dus echt kriebelen in mijn buik!” ~ Stijn, 12 jaar

Virtual Reality gaat in de toekomst veel deuren openen. Naar werelden en toepassingen die we niet eerder hebben gezien. Een simpel voorbeeld: blind leren typen kun je er nu al perfect mee doen. De Oculus werkt immers als een soort interactieve blinddoek. Het beleven van de grootte van planeten in de ruimte deed ik vroeger in het Planetarium in Artis. Maar met de Oculus lijkt het net alsof je er echt bent. En dus heeft de ervaring veel meer impact.

“Eigenlijk is het zoals je fantasiewereld, maar dan in de computer. Het is net echt!” ~ Melle, 10 jaar

Voor kinderen is dit een van de dingen die veel indruk op ze maakt. Echt in een wereld zijn, waar je normaal niet bent. Ook de nieuwe manieren van besturing, neem bijvoorbeeld de Birdly, het inspireert hen mateloos. Hoe intuitiever, hoe beter. Als je ontwikkelaars spreekt lijkt het alsof ze zich in een snoepwinkel begeven. Sommigen zijn met Leap bezig om besturing met handgebaren mogelijk te maken. Anderen bouwen installaties om het gevoel echter te maken. Er wordt al van alles gedaan op het gebied van gezondheidszorg, entertainment, sport, onderwijs en ga zo maar door.

Maar hoe zit het met mediawijsheid binnen VR?

Ook de ‘gevaarlijke kant’ kan echter een hele nieuwe dimensie krijgen. Mediawijsheid – zowel over de positieve als negatieve kant – zal ook op dit terrein een belangrijke rol spelen.

Veel aspecten zijn net zoals bij websites, games of communities. Hoe ga je leuk met elkaar om online? Hoe werken de verschillende apparaten? Voor de meesten van jullie zijn zulke onderwerpen al bekend terrein. Maar in sommige hoeken schaart misschien iets meer risico. Het is allemaal nog zo nieuw, dat we er nu nog weinig over kunnen zeggen. We zullen de ontwikkeling dus goed in de gaten moeten houden en diverse onderzoeken moeten opstarten.

Neem privacy bijvoorbeeld. Enerzijds hebben kinderen de behoefte zich in fantasiewerelden te begeven, maar ze her-ontwikkelen ook graag de werkelijkheid. Als je je eigen huis nabouwt in Virtual Reality of jezelf helemaal na maakt, levert dat weer nieuwe vragen op. Of neem bijvoorbeeld het bijhouden van allerlei gedrag, het leereffect en andere data die uit zo’n wereld voortvloeit. Als Snappet al op de vingers getikt wordt omdat ze gegevens van kinderen verzamelen, welke richtlijnen moeten we dan bedenken voor Virtual Reality?

Verslaving is ook zo’n onderwerp. Enerzijds wordt virtual reality gebruikt om verslavingen te bestrijden, daar worden behoorlijk wat wetenschappelijke artikelen over geschreven. Hoe zit het met het ‘blijven rondhangen’ in de virtuele wereld? Zal  dit ook sneller optreden, doordat het bijna voelt alsof je er echt bent? Eigenlijk weten we nog niets zeker.

Zijn zulke dingen echt risicovol, of zal de nieuwe generatie hier gewoon anders naar kijken dan wij?

Het enthousiasme vanuit kinderen (en ontwikkelaars!) staat buiten kijf. Maar wat denken jullie? Is Virtual Reality een kans en een verrijking van onze levens? Een goedkopere manier om te reizen? Een briljante manier om dingen beter te onthouden? Of wordt het een sociale verarming? Is een toekomst met Virtual Reality iets waar we voorzichtig mee moeten zijn?